Wynika to z faktu zamknięcia
Silnik gwiazdowy ? wielocylindrowy silnik spalinowy, w którym cylindry umieszczone są promieniowo na obwodzie koła, z centralnym wałem korbowym. Silnik gwiazdowy może zawierać od trzech do kilkunastu cylindrów. Silnik taki może mieć obieg zarówno dwusuwowy jak i czterosuwowy. W przypadku tego drugiego (ponad 90% konstrukcji) liczba cylindrów w danej gwieździe jest zawsze nieparzysta. Wynika to z faktu zamknięcia obiegu w czterech suwach, czyli 2 obrotach wału korbowego. Przykładowo w silniku 5 cylindrowym podczas pierwszego obrotu wału korbowego zapłon następuje w cylindrach 1, 3, 5, a podczas drugiego obrotu ? w cylindrach 2, 4 i znów kolejność zaczyna się od cylindra 1. W wyniku tego rozwiązania zapłon następuje w co drugim cylindrze i wszystkie cylindry mają jeden suw pracy po wykonaniu 2 obrotów wału korbowego - dzięki temu uzyskuje się dobre wyrównoważenie pracy silnika. Spotykane historyczne rozwiązania (np. silnik Anzani z lat 20. XX wieku) z 6 cylindrami to przykład jakby połączenia ze sobą dwóch silników 3 cylindrowych. Silniki gwiazdowe mają też niewielkie różnice w skoku tłoka poszczególnych cylindrów - jednak są to różnice nieistotne konstrukcyjnie i użytkowo. Kilkunastocylindrowe silniki gwiazdowe budowane są w układzie podwójnej, a czasem i poczwórnej gwiazdy (np. silniki do Boeing B-50 Superfortress). Stosowany był także eksperymentalnie w motocyklach np. Megola
Silniki gwiazdowe chłodzone są powietrzem. Silniki tego typu stosowane są przede wszystkim do napędzania samolotów śmigłowych ze względu na lekkość (dzięki chłodzeniu powietrzem), dużą odporność na uszkodzenia oraz dobre warunki chłodzenia, rzadziej do innych zastosowań. Silniki te zyskały szczególne uznanie w USA, gdzie wyprodukowano największą liczbę tych silników, do tego silników o wysokich parametrach. Na tych silnikach bazowała większość samolotów - szczególnie użytych podczas II wojny światowej. Wyjątkami były konstrukcje Curtiss P-40 Warhawk i Lockheed P-38 Lightning, gdzie zastosowano silniki widlaste Allison produkcji USA. North American P-51 Mustang nie był wyjątkiem, gdyż bazował na brytyjskim silniku RR Merlin.
Nietypowym przykładem jest 42-cylindrowy chłodzony wodą silnik M503 w układzie sześciokrotnej gwiazdy stosowany np. na kutrach rakietowych Osa.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Silnik_gwiazdowy
Dlaczego wybieramy praktyczne auta?
Wybór samochodu to niejednokrotnie spore wyzwanie. Choć chcielibyśmy zostać posiadaczami naprawdę luksusowego pojazdu, zazwyczaj nasza kieszeń nam na to nie pozwala. Gdy trzeba podjąć decyzję, bardzo często chcemy zasięgnąć porady jakiegoś eksperta motoryzacyjnego, czy to w rodzinie, czy wśród znajomych. Posiadanie stylowego auta spowoduje, że wielu ludzi będzie nam zazdrościło, jednak z drugiej strony w takim przypadku nieraz koszt inwestycji jest wyższy niż zysk z niej osiągnięty. Nic więc dziwnego, że większość osób decyduje się na praktyczne, wygodne samochody, którymi może przemieszczać się nie tylko cała rodzina, ale można także zmieścić wiele w bagażniku i przewieźć nawet na dalekie odległości.
Jak zbudowana jest opona?
W oponie diagonalnej cała osnowa opony składa się kilku warstw tkanin ułożonych na przemian w dwóch kierunkach, pod różnym kątem, lecz zawsze mniejszym niż 90°. Liczba warstw zależy od wielkości i obciążenia na jakie projektowano oponę. Konstrukcja ta pozwala na rezygnację z zastosowania opasania, lecz go nie wyklucza. Opona diagonalna z opasaniem nazywana jest oponą opasaną.
Zalety (w stosunku do opon radialnych):
wyższy komfort jazdy, zwłaszcza na drogach o złej nawierzchni
duża odporność ścianki bocznej na uszkodzenia mechaniczne
Wady (w stosunku do opon radialnych):
mniejsza precyzja prowadzenia
znacznie gorsze zachowanie się opony w czasie jazdy po łuku
zwiększone zużycie paliwa
Opona radialna (promieniowa)
W oponie radialnej osnowa ułożona jest promieniowo (radialnie ? stąd nazwa), czyli pod kątem 90°. Dla jej wzmocnienia stosuje się warstwy opasania. Takie ułożenie osnowy powoduje większą elastyczność boku opony, a warstwy opasania zapewniają usztywnienie bieżnika, co odpowiednio poprawia zachowanie się podczas jazdy po łuku i zwiększa powierzchnię styku opony z nawierzchnią.
Zalety (w stosunku do opon diagonalnych):
precyzyjne prowadzenie
mniejsze zużycie paliwa
Wady (w stosunku do opon diagonalnych):
niska odporność ścianki bocznej na uszkodzenia mechaniczne
konieczność stosowania tulei metalowo-gumowych w zawieszeniu
Opona dętkowa
Opona dętkowa, opatentowana przez firmę Michelin w 1930 roku, to opona w której za utrzymanie odpowiedniego ciśnienia odpowiedzialna jest dętka. Oponę dętkową oznacza się TT (z ang.: Tube Type).
Opona bezdętkowa
Opona bezdętkowa, to opona w której za utrzymanie odpowiedniego ciśnienia odpowiedzialna jest sama opona. Szczelność pomiędzy oponą a obręczą zapewnia odpowiednio wzmocniona stopka. Oponę bezdętkową oznacza się TL (z ang.: Tube-less).
Opona "runflat"
Runflat to technologia umożliwiająca jazdę na przebitej oponie na dystansie do 80 km z prędkością do 80 km/h. W razie uszkodzenia lub przebicia boki w tradycyjnej oponie ulegają poważnym odkształceniom i uniemożliwiają dalszą jazdę. W oponach typu runflat boki opony są znacząco wzmocnione, co zmniejsza jej ugięcie podczas nagłej utraty ciśnienia, po przebiciu nadal zachowują elastyczność6. Podstawową wadą tego typu opon jest niższy komfort jazdy i wyższe opory toczenia niż w tradycyjnych oponach
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Opona_pneumatyczna